Cuckoo of the Forest

‘Zen The Solitary Bird’ Cuckoo of The Forest over ware zoekers die de ‘way of the birds’ nemen. In de dialoog wordt aan Zen meester Tozan de vraag voorgelegd wat de ‘way of the birds’ inhoudt. Tozan geeft als antwoord: “Op dat pad kom je niemand tegen.” En in feite betekent het, dat je in plaats van dat je niemand
ontmoet, niemand meer ben….. Maar dat blijkt gemakkelijk te worden misverstaan. Daarom gaat de vragensteller, een zen monnik, alsmaar door met uit te vinden
hoe een en ander precies in elkaar zit. Hij wil weten hoe je deze specifieke weg kunt bewandelen.
Meester Tozan legt geduldig uit, dat men hiervoor egoloos moet
zijn …. hoe kun je anders tot een niemand worden? Alle kenmerken en etiketten die je als de jouwe beschouwt, staan dit volledig in de weg.
Daarnaast gaat het om het van moment tot moment leven en ieder moment in te gaan zoals het zich voordoet. En dan is het verder een kwestie van steeds meer opengaan. Bij het openen komt er steeds meer van je potentieel tot bloei en dat geeft pure extase.In dat opzicht ziet Zen ons mensen als lotusbloemen.
We dienen open te zijn voor de totale hemel, voor de sterren. In het zich openen ligt onze totale vrijheid besloten. Dit opengaan is je waardigheid en in
het je openen zit de glans van je wezen.

Het boek Zen the Solitary Bird is verkrijgbaar bij de Boekhandel of via internet.

Review van ‘Zen the Solitary Bird’

‘ZEN THE SOLITARY BIRD’ CUCKOO OF THE FOREST

Het is beslist zeer bijzonder om over een Osho Zen boek te schrijven in een van de mooiste Zen parken ter wereld, namelijk het Osho Teerth Park in Poona (India). Ik vraag me af, of ik me voldoende bewust ben van de uniekheid qua ervaring hiervan. Het is zo’n speciale omgeving, dat als je hier eenmaal in opgegaan bent, je de kenmerken niet allemaal stuk voor stuk registreert. De beleving ervan is te overweldigend om aan een analyse te onderwerpen. Dat zou haar alleen maar teniet doen en de totaliteit ervan verloren doen gaan.
De vogels slaan hier op een andere manier hun vleugels uit, er zit gratie in en er hangt een waas van spiritualiteit omheen. Nog los van het feit, dat ze je elk moment verrassen door als het ware uit het niets op te fladderen en klapwiekend hun weg te gaan.
Osho heeft het in zijn commentaar op een van de Zen dialogen in dit boek “Zen The Solitary Bird, Cuckoo of The Forest” over ware zoekers die de “way of the birds” nemen. In de dialoog wordt aan Zen meester Tozan de vraag voorgelegd wat de “way of the birds” inhoudt. Tozan geeft als antwoord: “Op dat pad kom je niemand tegen.” En in feite betekent het, dat je in plaats van dat je niemand ontmoet, niemand meer bent… Maar dat blijkt gemakkelijk te worden misverstaan. Daarom gaat de vragensteller, een zen monnik, alsmaar door met uit te vinden hoe een en ander precies in elkaar zit. Hij wil weten hoe je deze specifieke weg kunt bewandelen. Meester Tozan legt geduldig uit, dat men hiervoor egoloos moet zijn … hoe kun je anders tot een niemand worden? Alle kenmerken en etiketten die je als de jouwe beschouwt, staan dit volledig in de weg.

Daarnaast gaat het om het van moment tot moment leven en ieder moment in te gaan zoals het zich voordoet. En dan is het verder een kwestie van steeds meer opengaan. Bij het openen komt er steeds meer van je potentieel tot bloei en dat geeft pure extase.

In dat opzicht ziet Zen ons mensen als lotusbloemen. We dienen open te zijn voor de totale hemel, voor de sterren. In het zich openen ligt onze totale vrijheid besloten. Dit opengaan is je waardigheid en in het je openen zit de glans van je wezen.

De monnik die Tozan naar de weg vraagt, is niet zo snel van begrip. Het overweldigende inzicht van “way of the birds” neemt niet echt bezit van hem. Hij laat zich er nog niet totaal door raken en brengt de mind in. En hij gaat meester Tozan vergelijkingen voorleggen: “Is de “way of the birds” hetzelfde als je oorspronkelijke natuur?” Maar dat zijn woordspelletjes, het brengt je niet dichter bij de weg. Tozan is een groots meester, hij weet deze monnik aan te pakken en hem via het a,b,c van de Verlichting op het juiste spoor te zetten. Als het niet volgens een plotseling inzicht kan, dan maar stapsgewijs. Dat is Tozan wel toevertrouwd en hij confronteert de monnik met zijn eigen uitspraken. Het is vermakelijk om te lezen hoe deze conversatie plaats vindt. In plaats van steeds maar te vragen en in de mind te blijven steken, is de hint van de Zen meesters: wees gewoon wie je bent, vanuit een onschuldig bestaan: wees de vis in de oneindige oceaan. Je kunt soms een klein foutje maken, maar je diepste kern is verlichting: daar verandert niets aan.
En dat is grootse verdienste van Zen dat zij voor ieder mens, op welk punt hij ook zit, de mogelijkheid van zelfrealisatie aangeeft. Zondaar of heilige, zij allen hebben hun eigen pad en kunnen het hoogst mogelijke bereiken. Vanuit iedere hoek van het bestaan is het mogelijk om je bewustzijn te laten uitgroeien tot de grootste ervaring. Daarom is de levensstroming Zen ook zo’n unieke op zichzelf staande vogel, net zoals de koekoek.
Een Zen meester kun je niet volgen, omdat dit bij een boeddha onmogelijk is. Ze zijn net als de vogels, van wie je ook geen sporen in de lucht vindt. Er zijn doodeenvoudig “no footprints in the blue sky” van een boeddha te vinden. En je kunt bovendien geen boeddha volgen, omdat je er zelf een bent, alleen je bent het vergeten.
Sporen achterlaten is iets wat gevestigde religies doen, door leefregels als de Tien Geboden achter te laten voor toekomstige generaties. Maar echte religie is rebellie; die richt zich tegen elke vorm van volgen.
De titel van het boek is afgeleid van een gedicht van de haiku dichter Basho dat luidt: (De dichter luistert naar het zingen van de vogels)

Maak me door je gezang
meer alleen dan ooit
Jij solitaire vogel,
koekoek in het bos

In het boek worden in de verschillende karakteristieke Zen dialogen allerlei hints gegeven om onze eigen waarheid te vinden. Ieder heeft zijn eigen unieke weg en het is de kunst om geen sporen in de lucht achter te laten. Ook de humor is in dit boek volop aanwezig. ‘Zen the Solitary Bird’

Deze vormt meestal de intro voor de no mind meditatie die aan het eind van elke lezing plaats vindt.

Er Poolse cadet kreeg les in parachutespringen. Hij voelde zich tamelijk angstig om hiermee aan de gang te gaan. De instructeur probeerde hem gerust te stellen en zei: “ Er kan weinig gebeuren. Als de eerste parachute niet opengaat, kun je de reserve nemen.” “En als die ook niet opengaat?” informeerde de cadet benauwd. “ In dat geval” sprak de instructeur “ komt spoedig de ambulance aanrijden om de stukken bij elkaar te zoeken.” De cadet ging vervolgens de sprong wagen. Helaas bleek de eerste parachute niet open te gaan. En daarom probeerde hij de reserve parachute. Toen deze zich ook niet opende, mompelde hij bij zichzelf: Dat heb ik weer! Nu zul je zien, dat die ambulance ook niet op tijd is om stukken bij elkaar te vegen.” Osho, ‘Zen the Solitary Bird’