Talks on the Enlightened Woman Mystic, Daya

 The Last Morning Star symbolizes all that is ephemeral in the world. Talking on the playful and provocative poetry of Daya, Osho takes us on a journey from the transient, from our world outside, to the eternal, our boundless world within. This is a journey of the heart – the joyous, spontaneous, and at times uncompromising way of an enlightened woman mystic.

If someone clings to the last morning star, how long will their happiness last? It is like catching a bubble of water. The bubble will burst before you can even hold it. You can try in thousands of ways to make it stay, but it will not stay. And this is what we are always doing the whole world does it. What are the things that we try to hold on to? Relationships, attachments, love, our husband or wife, sons and daughters, wealth and riches, fame, position, prestige.

Talks on the Enlightened Woman Mystic Daya

Osho geeft in The Last Morning Star aan, dat er zeker Verlichte vrouwen zijn geweest, maar dat er niet veel over hen bekend is. In dit boek gaat het over de mystica Daya.
Kijken we naar de woorden van de vrouw-mysticus Daya zelf, dan komen we het volgende tegen in: The Last Morning Star.
“Open je hart voor hen die het goddelijke liefhebben” Osho zegt: alleen voor deze mensen moet je je hart openen. Alleen zij die open gegaan zijn
voor de schoonheid van het goddelijke, in het hart van wie als het ware de gekte voor het spirituele ontwaakt is, deel met diegenen heel je eigen
innerlijke schat. Nodig de zoekenden uit in je hart. Laat zien dat wat er met jou is gebeurd ook met hen kan gebeuren.

Het boek The Last Morning Star is niet gemakkelijk te krijgen, mogelijk tweede hands via de Boekhandel.

 Review over The Last Morning Star

Ruim tien jaar nadat Osho ons voor wat zijn lichamelijke aanwezigheid betreft vaarwel heeft gezegd, is er weer een heel nieuw boek van hem verschenen. Dat zit zo:
Deze lezingen zijn indertijd door Osho in het Hindi gehouden. En in het jaar 2000 zijn ze in het engels vertaald en in boekvorm uitgebracht.

Is het niet wonderbaarlijk hoe Osho steeds maar met ons voortleeft, namelijk dat hij op dit moment nog steeds gloednieuwe woorden tot ons spreekt?
Dit geheel in zilver uitgevoerde werkje met een sneeuwwitte foto van Osho voorop zal je ontroeren, alleen vanwege de uiterlijke vormgeving al. En de binnenkant van de cover, waar de Morning Star is afgebeeld zal je een kreet doen slaken van bewondering: Oh, wat mooooi!
Ik zag het in een etalage liggen en ik had het zelf nog in bestelling. Toen ben ik echt een half uur voor de etalage blijven staan…..om het maar heel goed te zien en me er door te laten raken.
Osho’s boeken zijn in etalages en in de schappen van boekenrekken echte blikvangers, constateer ik keer op keer. De goud- en zilveren opdruk geeft zo’n bijzondere straling. Je ogen en handen gaan vanzelf naar deze boeken toe.
Osho heeft het in dit boek over de vrouwelijke mysticus Daya. Als een van de weinige meesters benadrukt Osho telkens weer de religieuze kwaliteit van vrouwen. Hij zegt, dat er talloze verlichte vrouwen geweest zullen zijn, maar: de geschiedenis gaat voornamelijk over de prestaties en zijnstoestanden van mannen. En daarom is er weinig of niets over deze verlichte vrouwen bekend. Mede daarom heeft Osho in zijn Communes altijd veel leidende taken aan juist vrouwen gegeven. In de Commune in Amerika legde hij dat indertijd uit als : a little compensation….voor wat er tot dan toe in de historie met betrekking tot vrouwen heeft plaats gevonden, namelijk: het innemen van ondergeschikte posities.
Osho heeft het in The Last Morning Star over drie vrouwelijke mystici, te weten : Meera, Sahajo en Daya.
Over Meera heeft Osho het regelmatig: ze is de dansende mysticus. Ze was zo vervuld van het goddelijke, dat ze gewoon op straat, midden tussen de mensen al haar levensvreugde uitte door extatisch te dansen….De mensen bleven verbaasd staan kijken. Wat was de reden om zo te blij zijn, vroegen ze zich af, want zelf beleefden ze niets dan ellende in hun leven. En Meera danste en danste maar door. Ze was eenvoudig niet te stuiten in haar goddelijke dans.
Aan Sahajo heeft Osho een boek gewijd “Showering without clouds”. Van dit boek heb ik eerder een boekbespreking gegeven. En het blijkt nu dat in het boek over Sahajo reeds de woorden van Daya werden gebruikt. Juist deze dichterlijke woorden die de titel vormen van het boek over Sahajo “Showering without clouds” blijken de woorden van Daya te zijn. En wat is er met dit nieuwe boek over de vrouwelijke mysticus Daya gebeurd? Ja inderdaad, je voelt het al een beetje aankomen.
De woorden van de titel van het boek over Daya zijn in feite de dichterlijke woorden van Sahajo: The Last Morning Star.
De lezer wordt hiermee op een spoor gezet…..namelijk op het spoor om in te zien, dat mystici en zeker verlichte mystici veel op elkaar lijken, elkaar ‘met een half woord’ begrijpen en daarnaast, naast deze gelijkheid aan elkaar, volstrekt uniek zijn.
De drie vrouwelijke mystici Meera, Sahajo en Daya komen uit dezelfde landstreek van India en zijn tijdgenoten van elkaar. Sahajo en Daya zijn discipelen en wel zeer toegewijde discipelen, devotees dus, van dezelfde meester. En deze meester is: Charandas. Ze hebben dezelfde meester gehad, hebben uit dezelfde bron geput. Vandaar dat hun dichtwerk niet erg van elkaar verschilt.
Over de levensloop van Sahajo en over die van Daya is niet echt veel bekend, zegt Osho. Ze waren vervuld van het goddelijke en daardoor waren ze toegewijd aan de meester Charandas. Dus, vermoedelijk hebben ze heel eenvoudige dingen gedaan, zoals het koken voor de meester, water aan hem brengen, zijn voeten masseren. Als je dichtbij de Meester leeft, zal zijn straling, zijn wezen je doordringen.
Dit heb ikzelf ervaren toen ik enkele maanden in de commune van Rajneeshpuram verbleef. Ik deed daar cleaning van de huizen van de communebewoners als werk.
Om de andere dag konden we Osho’s lezingen bijwonen en elke dag konden we hem groeten als hij in een Rolls Royce voorbij ging tijdens drive by. En een heel speciaal genoegen voor mij was het om dagelijks langs de poort die toegang tot Osho’s huis gaf te fietsen, heuvel op heuvel af, als ik van huis naar mijn werk ging en vice versa. Vier maal per dag werd ik dan vervuld van een bijzondere vreugde die steeds sterker in mijn wezen begon op te bloeien. In mij danste mijn hart en ik voelde mij steeds meer opgetild worden naar iets heel bijzonders dat niet in woorden is uit te drukken.
Osho zegt in The Last Morning Star: ik heb gesproken over Sahajo en ik heb gesproken over Daya: Ze zijn als het ware mijn beide ogen.
Hieruit blijkt hoe opmerkelijk hij ze beiden vindt en hoe onontbeerlijk ook voor de spirituele ontwikkeling in de wereld. Immers, je beide ogen kun je niet missen. En dan gaat het hier in het bijzonder over Osho’s ogen. Er is bijna geen mens die niet gefascineerd is door Osho’s ogen. Vooral ook door zijn ogen heeft hij talloze mensen over de hele wereld kunnen aantrekken.
Kijken we naar de woorden van de vrouw-mysticus Daya zelf, dan komen we het volgende tegen in: The Last Morning Star.
“Open je hart voor hen die het goddelijke liefhebben” Osho zegt: alleen voor deze mensen moet je je hart openen. Alleen zij die open gegaan zijn voor de schoonheid van het goddelijke, in het hart van wie als het ware de gekte voor het spirituele ontwaakt is, deel met diegenen heel je eigen innerlijke schat. Nodig de zoekenden uit in je hart. Laat zien dat wat er met jou is gebeurd ook met hen kan gebeuren.

Zo mooi zegt Daya het :

A tender red plant,
waiting, waiting, Beloved.
A tender red plant, keep the doors open;
Clouds of colours will come
Bearing banners of fragrance

Als je dat zo leest, komt het beeld je vanzelf voor ogen.
Het tere rode plantje dat in een hart van een zoeker is ontstaan, kan groeien tot een grote sterke geurige plant. Maar het heeft de juiste voeding nodig, de juiste omgeving, het goede klimaat.
Als je zelf zover bent dat je het goddelijke kunt delen, stel dan je hart open.
En de Meester is natuurlijk bij uitstek degene op wie de zoeker wacht, van wie hij het juiste klimaat kan verwachten. De Meester zorgt ervoor dat het wachten dragelijk is, er als het ware bij hoort.
Ook aan humor ontbreekt het niet in THE LAST MORNING STAR. Wie barst niet in lachen uit bij het lezen van de zoveelste mop over Mulla Nasruddin?
Mulla Nasruddin was aan het vasten. En tijdens de vasten kreeg hij verschrikkelijke dorst. Hij begon in een bron te turen hoe ver het water beneden hem was. Het was een nacht met volle maan. Daarom zag hij de maan in het water . “Arme stakker’ zei Mulla ‘ hoe ben je in die bron vast komen te zitten? Iemand moet je eruit halen!”
Er was verder niemand daar, het was een eenzame plek. Mulla dacht helemaal niet meer aan zijn dorst en hij gooide een touw in de bron om de maan te pakken te krijgen en er op de een of andere manier uit te trekken — want waar zou het anders met de wereld naar toe gaan? Het touw raakte ergens aan een steen in de bron vast. Maar Mulla dacht dat alles goed ging en dat het touw zich om de maan had geslingerd, dus hij begon uit alle macht te trekken.
Het touw brak en Mulla viel met een plof op zijn rug. Omdat hij viel, zag hij de maan in de lucht, “Het maakt niet uit” zei hij “Ik heb me een beetje pijn gedaan, maar jij bent gered, oh Meester Maan. Dat is genoeg voor mij.”
Er staat heel veel in dit boek. Ik heb maar een tipje van de sluier opgelicht. De dichterlijke verzen zullen vele harten raken.

Last Morning Star
Like a pearl of dew,
It is in a moment gone,
O Daya,
Carry the divine in your heart.

En met de ‘parel van dauw’, de dauwdruppel die op een parel lijkt, wordt de vergankelijke wereld bedoelt. Daarentegen is het goddelijke niet vergankelijk, maar dat duurt voort. The Last Morning Star 

Impression of the Last Morning Star

“Remembering the divine, The serpent of time and the creepers of sorrowDo not bother you.

“Daya says, if you remember the divine, then all of life’s sorrows, the whole conflagration of life’s sorrows, will be soothed. Then nothing will be able to burn you. Right now, everything burns you. Right now, what you call life is not life, it is a funeral pyre. You are burning in all sorts of ways. Sometimes you burn with fury, sometimes you burn in a funeral pyre, but you are burning the whole time. Sometimes the funeral pyre is obvious, sometimes it is hidden; sometimes it is visible, sometimes invisible – but you continue to burn. Have you ever known a taste of nectar in your life? Have you ever known a moment when your heart did not burn, when the burning was completely alleviated? Sometimes the burning is intense, sometimes it is less intense, sometimes the burn marks go away, sometimes not, but have you ever known a moment of peace, have you ever known a moment of bliss? Did the door ever open? Never! 

“Remembering the divine, The serpent of time and the creepers of sorrowDo not bother you. 

“But only he who remembers the divine attains to that supreme peace and goes beyond the raging flames of the world. 

“What is meant by remembering the divine? 

“If man considers himself to be the peak as he is, he will live in sorrow and then be finished – just as no flowers will ever blossom if a seed assumes itself to be the end of things. A seed has to transcend, it has to go beyond itself. It is when man also tries to go beyond himself that he remembers the divine. 

“What does remembering the divine mean? It does not mean sitting down and saying “Rama-Rama, Rama-Rama,”or covering yourself with a shawl which has the name of Rama printed on it. This matter is not so cheap! Remembrance of the divine means that you have begun to go beyond yourself, that you have begun to raise your eyes upwards, that the seed has begun to search for the flower… It is not a flower yet, but it can become one… The seed has begun to search for the flower, the flame of the lamp has begun to rise towards the sky, towards the sun. The journey has begun: the seed has burst, the sprout has emerged and has started its journey towards the sky.” Osho