Over de Kaivalya Upanishad

Dit boek ‘The Flight From The Alone to the Alone’ over de Kaivalya Upanishad, de Kaivalya wijsheid dus, die wij in de aanwezigheid van een Meester mogen opdoen.
En Kaivalya betekent: het moment in je bewustzijn waarop je geheel alleen bent en je je tegelijkertijd niet eenzaam voelt. Je hebt volkomen genoeg aan jezelf, want je bent alleen en je mist de ander niet. Er is geen spoortje van behoefte aan de ander in je om jou te vervullen.
Kaivalya betekent en dat klinkt spiritueel, maar het is eigenlijk ook heel eenvoudig: je bent helemaal alleen, maar het AL is in je wezen opgenomen. Het geheel, het universum bevindt zich dan in jou.
De kern van elk religieus zoeken komt aan de orde.
Je vraagt je af: is er niet iets meer? Is er niet iets heel anders nog?
Als uiterlijke dingen me niet helpen om compleet te worden, dan moet ik anders te werk gaan. Ik moet zorgen dat ik niet meer afhankelijk ben van uiterlijke dingen, maar zorgen dat ik in mijzelf compleet ben.

Het boek ‘The Flight From The Alone to the Alone’ is zeldzaam, mogelijk nog tweedehands te vinden via de Boekhandel.

Impression of ‘The Flight From the Alone to the Alone’

“The Kaivalya Upanishad is a longing for the ultimate freedom. Kaivalya means the moment in your consciousness when you are utterly alone, but you do not feel lonely? Your very being becomes the whole. This is the longing of man that is hidden in his deepest innermost core.” Osho
“This Kaivalya Upanishad is a search for this ultimate freedom, an inquiry and an exploration into the path of this inquiry. “It begins with a prayer. It will be good to understand this too, because generally, any journey should begin with effort, not with prayer; with endeavour, not with prayer. But this Upanishad begins with a prayer, and it is very meaningful.
“The first thing is that what we are searching for will not be found by your effort. But this does not mean that it will be found without your effort, either. This is where there is a small difficulty, and this is the knot, the complexity of all religion, of all spiritual discipline: what you are searching for will not be found only through your effort, and it will also not be found without your effort. It will not be found through your effort because what you are searching for is too vast for you.
“It is as if a man who is imprisoned in a jail decides to search for freedom; as if a prisoner, dependent and chained, tries to search for the open sky. What he is searching for is too big, too vast, and his capacity is too limited. If his capacity were not limited he would not be a prisoner in the first place; he would not be in jail at all. If his capacity were not limited, who would have been able to put chains on his hands? Who would have been able to shackle him? Who would have been able to create a prison around him? He is limited, weak; that’s why he is in a prison. ‘He is in prison’ is a statement about his limitations. Hence, nothing will be possible through his own efforts alone. If it were possible only through his efforts, he would not be in prison in the first place.
“But this does not mean that freedom will happen without his efforts, either. Because if a prisoner just accepts his chains and goes to sleep, then no power in the world can free him. He cannot get free alone, on his own, and even the greatest power can’t free him without his cooperation. So let us understand this most complex and profound problem of religion from the very beginning. “Man can become free, but he will also have to make efforts. But even before he makes any effort, he will have to invoke the power of one greater than himself. Even before making the effort, he will have to pray. His effort will begin with prayer. You can say that prayer is to be his first effort. ” Osho

Review van ‘The Flight From The Alone to the Alone’

Voor me ligt een dik rood boek met bladerpatronen en er staat een grote foto op van Osho die met gesloten ogen de namastee maakt. Er gaat voor mij een diepe en intense rust uit van deze prachtige rode cover.
Het boek waar ik  het over heb is ‘The Flight from The Alone to The Alone’; het gaat over de Kaivalya Upanishad, de Kaivalya wijsheid dus, die wij in de aanwezigheid van de meester mogen opdoen.

En Kaivalya betekent: het moment in je bewustzijn waarop je geheel alleen bent en je je tegelijkertijd niet eenzaam voelt. Je hebt volkomen genoeg aan jezelf, want je bent alleen en je mist de ander niet. Er is geen spoortje van behoefte aan de ander in je om jou te vervullen.
Kaivalya betekent en dat klinkt spiritueel, maar het is eigenlijk ook heel eenvoudig: je bent helemaal alleen, maar het AL is in je wezen opgenomen. Het geheel, het universum bevindt zich dan in jou.

Volgens Osho is het zo, dat het verlangen naar deze toestand diep in het binnenste van ieder van ons leeft.
Dat zijn mooie woorden, maar mogelijk ervaar je bij jezelf (nog) niet datgene waarvoor deze woorden staan en kun je je het verlangen ook niet goed voorstellen.

Osho gaat dan verder en zegt: “Alle ellende is niets anders dan de ellende van het begrensd zijn”. Dit wordt begrijpelijk als Osho uitlegt: je voelt dat je nog zoveel van buitenaf nodig hebt om je vervuld te voelen. En telkens als je weer iets hebt bereikt, voel je je nog steeds niet vervuld.
Dan kan het niet anders of af en toe flitst het door je heen: misschien is dit niet de juiste manier en is dit koortsachtig zoeken naar vervulling gewoon niet de goede weg.

Dat is in feite de kern van elk religieus zoeken. Je vraagt je af: is er niet iets meer? Is er niet iets heel anders nog? Als uiterlijke dingen me niet helpen om compleet te worden, dan moet ik anders te werk gaan. Ik moet zorgen dat ik niet meer afhankelijk ben van uiterlijke dingen, maar zorgen dat ik in mijzelf compleet ben.

Nu ben ik nog maar op bladzijde 4 van het boek ‘The Flight From the Alone to the Alone’ en het hele boek telt 494 pagina’s. Echter: ik stuit nu al op zoiets wezenlijks. Want natuurlijk herken ik dit en ik herken het niet voor de eerste keer. Nee, het is bekende kost, maar ik kom het wel steeds op dieper niveau in mezelf tegen. De toelichting van Osho appelleert bij mij bijvoorbeeld aan het volgende.
Binnen kort ga ik op werkweek, naar York in Engeland. Leuk? Ja natuurlijk! De leerlingen zijn vol enthousiasme. Plagende, collega’s vol jokes gaan mee. En grappen zijn er al heel wat gemaakt, want ik ben de enige vrouw die meegaat.
Toch is het niet dat waardoor ik mij, nu de werkweek nadert een beetje unheimisch begin te voelen. Nee, het is veel meer dit: het valt me zwaar om een hele week met mensen op te trekken met wie ik niets deel van wat wezenlijk is voor mij. Dus, dan blijft erover: oppervlakkige gesprekken, het elkaar ‘vliegen afvangen’ en praten over de leerlingen. Mogelijk nog een paar gesprekken over politiek en thuissituaties. Het is de normale manier van omgang van mensen met elkaar, maar dan 5 dagen (en nachten) lang.
Heb ik dat delen dan per se nodig? Als ik naar het bovenstaande uit de Kaivalya Upanishad kijk, niet echt!

Als ik me van mijn wezen bewust ben en me de schat realiseer die ik in me voel na zoveel jaar zo close met de Meester te zijn, dan is dat genoeg om me vervuld te voelen waar ik me ook bevind, met wie ik ook samen ben en voor hoe lange tijd ook.
Dat geeft een opgelucht gevoel. Want telkens als ik de situatie niet voedend vind, kan ik gaan “watchen” en vervolgens stilstaan bij de wijsheid uit de Kaivalya Upanishad.

Ja, zo ga ik het doen. Maar wat ik ook doe: ik neem mijn walkman mee met een paar lezingen van Osho op tape mee en tapes met nieuwe sannyas-muziek. Daardoor maak ik het me gemakkelijker in mijn poging om ‘mezelf genoeg’ te zijn. Het geeft me een warm gevoel.
Osho’s stem en de harmonische muziek van sannyasins vlakbij te hebben. Dan ben ik daar toch afhankelijk van? Ja, maar de Meester steunt je er juist in ook daar vrij van te worden. Als ik me afhankelijk wil opstellen, vind ik daar bij Osho geen voedingsbodem voor. Hij wakkert immers bij me aan om overal totale verantwoordelijkheid voor te nemen en vooral: om te vieren, ALLES TE VIEREN!

En ik houd nu eenmaal zo veel van Osho, ik wil hem altijd in enige vorm bij me hebben. Dan kan ik echt blij en sprankelend zijn, wat er ook gebeurt.
Aansluitend bij het voorgaande kom ik in het boek “Flight from the Alone to the Alone” een verhaal over de vrouwelijke mysticus Rabya tegen.
Op een dag liep deze Rabya door het dorp met in haar ene hand een pot met water en in haar andere hand een brandende fakkel. De mensen dachten: “Is Rabya misschien gek geworden?”.

Ze vonden haar altijd al een beetje vreemd, want zo kijken mensen aan tegen iemand die zo vervuld is van het goddelijke. Dat is gewoon uit zelfverdediging, want als Rabya niet gek blijkt te zijn dan moeten zij op een dag wel aan hun eigen geestelijke gezondheid gaan twijfelen. Zelf houden de mensen hun beleving van het goddelijke strikt beperkt tot de tempel, of de moskee. Deze Rabya heeft het gewoon vierentwintig uur per dag over God….dat is toch wel een beetje maf!
Nou, toen Rabya dus met die pot water en die fakkel rond liep, wisten ze het zeker: die Rabya ziet het allemaal niet scherp meer. Ze vroegen haar: “Rabya, wat ben je in vredesnaam
aan het doen?” Rabya antwoordde: “Ik heb dit water bij me om jullie hel te kunnen doven. En ik draag de fakkel om jullie hemel in brand te steken. Vanwege je hemel en je hel, lopen jullie de kans mis om jezelf te worden.

In de Kaivalya Upanishad,’The Flight from the Alone to the Alone’, staat hierover:
we klampen ons vast aan overgeleverde waarheden die we niet zelf hebben doorzocht. Zo blijven we steken bij primitieve voorstellingen als hemel en hel. Terwijl: achter de hemel is de echte realiteit te vinden, diep weg in ons hart. Alleen de toegewijde zoeker zal dit ooit ervaren.

En toegewijd zoeken betekent ook: verder gaan dan dat wat voor de hand ligt, verder gaan dan het manifeste. Als je het goddelijke wilt kennen, zoek dan juist in het niet-manifeste, want daar ligt de kern. Er is een verhaal over de grote componist Mozart.

En toegewijd zoeken betekent ook: verder gaan dan dat wat voor de hand ligt, verder gaan dan het manifeste. Als je het goddelijke wilt kennen, zoek dan juist in het niet-manifeste, want daar ligt de kern. Er is een verhaal over de grote componist Mozart. Op een dag voerde hij een unieke compositie uit.
En toen het stuk uit was en de muziek ophield, waren alle instrumenten dus stil, maar een vriend swingde nog steeds alsof de muziek doorspeelde. Maar omdat dit een tijdje doorging, stootte Mozart zijn vriend aan en vroeg: “De muziek is voorbij, waarom blijf je nog doorswingen?” De vriend zei: “Toen jullie speelden, hoorde ik de klank.

De klank is weggestorven en nu geniet ik van het geluidloze, van de stilte. Hiervoor was er alleen de periferie van de muziek en nu zak ik weg in het centrum ervan. Stoor me alsjeblieft niet!”
Het ultieme mysterie van het leven zit in het niet zichtbare, in het onmanifeste.
Maar als we in de hypnose van de wereld blijven steken, als we onze illusie (maya) niet achter ons laten, is het moeilijke om van dit ultieme mysterie te genieten.

In de begindagen van de film werd er een film in Londen vertoond waarin een vrouw naakt in een meertje aan het baden was. Ze was net bezig om zich heel langzaam uit te kleden toen de trein er aan kwam. Je kon het geluid van het opspattende water horen toen zij in het meer sprong, maar toen de trein voorbij was, zwom ze al in het water. Dezelfde Londenaren kochten ook weer kaartjes voor de voorstelling van de volgende dag. De bioscoopmanager zei: “Maar deze film hebben jullie net gezien!”. Een van de mannen zei: ” Het gaat hierom:” Die trein zal heus niet altijd op tijd zijn. Vroeg of laat zal hij te laat zijn.”

We kunnen erom lachen, maar in zulke illusies leven wij ook, op dezelfde manier hypnotiseren wij onszelf. Het is de kunst om onszelf als hypnotiseurs te ontmaskeren en tot de ware realiteit door te dringen en het geluk hiervan te proeven. Je begrijpt het; in dit boek ‘The Flight from the Alone to the Alone’ ben je voorlopig niet uitgelezen. Bij veel passages ga je toch even rechtop zitten om deze waarheid goed tot je door te laten dringen. Veel plezier met dit wat diepere graafwerk!