In The Art of Dying, Osho talks about how to live a rewarding life so that every individual can experience and accept death as a completion of a life well lived. He explains that fear of death exists only when there are regrets. When life is lived consciously and to the full, death is not a catastrophe, but a joyous climax. Osho, through Hasidism, reveals that each exhalation is a small death; each inhalation, a rebirth. Through this book, we understand that the Hasidic way is a life of color, music and inner transformative experience. Osho brings this to the contemporary world in a fresh and relevant way. A comprehensive and captivating read, The Art of Dying carefully explains that death is not an event, but a process, one that begins with birth. Perceptive and knowledgeable, Osho also helps us understand that our fear of death is based on a misunderstanding of its nature; it is only an illusion.

Het boek The Art of Dying bevat commentaren op verhalen uit het Chassidisme, verzameld door Martin Buber. We zetten de twee begrippen meestal lijnrecht tegenover elkaar: leven en dood. En dan staat leven voor licht en het positieve en dood staat voor duisternis en het negatieve. Osho werpt hierop een heel ander licht in ‘ The Art of Dying’. Je leeft pas echt in het Nu als je bereid bent om elk moment te sterven ten opzichte van het verleden. Op de cover is Osho afgebeeld in een omlijsting van bladeren, groene, gelige, roodachtige bladeren. Het is een bloeiend geheel. Wat een weelde: zo’n Boeddha met zoveel bloeiends om zich heen! In dit boek heeft Osho het over verhalen die stammen uit het klassiek Hassidisme, een stroming in het Jodendom die niet-serieus is te noemen, vol grappige verhalen. De verhalen zijn verzameld door de bekende joodse existentialist Martin Buber . Echt hele sappige verhalen zijn het waar je doorheen vliegt. Het boek is niet gemakkelijk verkrijgbaar, mogelijk tweedehands bij de Boekhandel.

Review The Art of Dying

We zetten de twee begrippen meestal lijnrecht tegenover elkaar: leven en dood.
En dan staat leven voor licht en het positieve en dood staat voor duisternis en het negatieve.
Osho werpt hierop een heel ander licht in ‘ The Art of dying’ . Op Osho’s specifieke visie t.a.v. leven en dood ga ik later in.
Eerst wil ik iets over het boek als geheel zeggen. De Uitgeverij Rebel in Poona heeft er weer iets heel fraais van gemaakt. Het boek is een herdruk, maar daarnaast is het ook echt nieuw. Het ziet er zo prachtig uit. Op de cover is Osho afgebeeld in een omlijsting van bladeren, groene, gelige, roodachtige bladeren. Het is een bloeiend geheel. Wat een weelde: zo’n boeddha met zoveel bloeiends om zich heen!
In dit boek heeft Osho het over verhalen die stammen uit het klassiek Hassidisme, een stroming in het jodendom die niet-serieus is te noemen, vol grappige verhalen. De verhalen zijn verzameld door de bekende joodse existentialist Martin Buber . Echt hele sappige verhalen zijn het waar je doorheen vliegt…..En ook veel grappen kom je in dit boek tegen.
Bijvoorbeeld deze. Toen Mulla Nasruddin op zijn sterfbed lag, riep hij zijn zoon bij zich, vroeg hem om dichtbij te komen en zei toen tegen hem: ‘Mijn zoon, ik heb je een ding te zeggen-hoewel ik weet, dat je niet zult luisteren, want ik luisterde ook niet naar mijn vader toen hij stervende was. Hij zei tegen mij: “Nasruddin, zit niet teveel achter de vrouwen aan.” Maar ik kon de verleiding niet weerstaan. En ik raakte op dreef met een vrouw, met nog een vrouw een. Hij trouwde met 9 vrouwen – het maximale aantal dat de Koran toestaat.
“En”, zo ging Nasruddin verder: “Ik heb een hel laten ontstaan. Ik heb veel geleden. En ik weet, dat je hier toch niet naar luistert, maar ik zeg het toch, want ik lig op sterven en dit is mijn enige kans nog om het je te zeggen. Ik weet dat je verliefd zult worden op vrouwen, maar denk dan ten minste aan een goede raad van je ouwe heer: Mijn zoon, een vrouw per keer, een per keer. Doe dat dan tenminste.”
Maar om terug te keren naar Osho’s afwijkende visie over leven en dood, wil ik graag attenderen op het volgende.

Dood en Ego staan tegenover elkaar

Osho zegt: niet dood en leven staan tegen over elkaar, maar dood en ego. Het ego is bang om te sterven. Daarnaast staan ego en leven tegen over elkaar. Het ego is niet in staat om te leven en ook niet om te sterven.
En als het ego niet sterft zul je nooit echt leven.
De meeste mensen zijn niet dood en ook niet levend. Ze leven maar wat of ze worden geleefd.
Zoals Osho dat zegt: ‘Their life is just wishy, washy’. Het kent geen enkele intensiteit.  Want echt en ten volle leven betekent dat je elk moment bereid moet zijn om te sterven.
Als je een heel intens moment totaal beleeft, totaal, dan zul je daarin ook plotseling de dood zien. Dat gebeurt bijvoorbeeld in de liefde. In de liefde komt het leven tot een climax. En daarom zijn mensen bang voor liefde.
Waarom zijn mensen nu bang voor liefde? Dat is omdat als je echt van iemand houdt, je je ego kwijt raakt en je ego gaat smelten. Je kunt niet lief hebben als het ego er bij is; het ego wordt een hindernis.
En het ego zal zich tegen de dood verzetten. Terwijl het zo is: de dood van het ego is niet jouw dood. De dood van het ego is de kans om tot het echte leven door te dringen. Het ego is een dode korst om je heen, die je moet breken en waarvan je je moet ontdoen. De vorming van het ego is gewoon het natuurlijke verloop van de dingen.
Je verzamelt zoveel stof om je heen, stof, afkomstig van ervaringen, van kennis, van geleefd leven, van het verleden. Die hele stoflaag vormt je ego. En daarom moet je elke dag een bad nemen om die stoflaag te verwijderen.
Het ego probeert je af te houden van liefde. Want in liefde sterf je en wordt je opnieuw geboren. Het ego probeert je af te houden van overgave aan de Meester. Het legt allerlei rationalisaties in de weg om niet tot overgave te komen.
Leven en dood vormen een geheel, ze zijn niet gescheiden. En in de toppen van het leven, in vertrouwen, in meditatie, in liefde, wanneer het leven totaal wordt dan is er tegelijkertijd ook dood.
Het leven en de dood zijn twee vleugels om te komen tot datgene dat voorbij dood en leven gaat. Je kunt in dat eeuwige komen door zowel het leven als de dood te ervaren.
In het volgende verhaal wordt het verband tussen leven en dood nog duidelijker. The Art of Dying

De kunst van niet-serieus zijn

Een groepje mieren kwam uit het donker van hun ondergrondse hol vandaan om voedsel te zoeken. Het was vroeg in de morgen..De mieren trokken toevallig langs een plant die vol dauwdruppels zat.
“Wat zijn dat?” vroeg eenn van de mieren, terwijl hij op de dauwdruppels wees “waar komen die vandaan?”
Sommige mieren zeiden: “Die komen uit de aarde”
Andere mieren zeiden: “Die komen uit de zee”
Spoedig ontstond er ruzie – er was een groep die de zee-theorie aanhing en een groep die zich schaarde achter de aarde-theorie.
Alleen een wijze intelligente mier stond geheel op zichzelf . Hij zei: “Laten we even pauze nemen en kijken of we tekenen zien, want alles wordt altijd aangetrokken door zijn ontstaansbron. Of, om het anders te zeggen, alles keert naar zijn oorsprong terug. Hoe ver je een baksteen ook de lucht in gooit, hij valt altijd weer op de aarde neer. Wat naar het licht neigt, moet oorspronkelijk uit het licht afkomstig zijn.” De mieren waren nog steeds niet helemaal overtuigd en wilden hun discussie hervatten., maar de zon was opgekomen en de dauwdruppels verdwenen van de bladeren. Ze stegen op en stegen nog verder op naar de zon en ze verdwenen in de zon.
Het leven is weggaan van de oorspronkelijke bron en de dood is er naar terugkeren. De dood is alleen mooi voor hen die hun leven ongehinderd, ongeremd en zonder iets te onderdrukken hebben kunnen leiden. De dood is alleen mooi voor hen die hun leven mooi hebben geleefd, die de moed hebben gehad om te leven- die lief hebben gehad, die gedanst en feest gevierd hebben. The art of dying, een waardevol en absoluut niet-serieus boek